NEFS النفس
" نفسNefs" sözcüğü, bir şeyin iç ve dış yapısıyla ve özellikleriyle tamamını, yani öz yapısını, şahsına özgülüğünü ifade etmek üzere kullanılan bir zamirdir. [ (Lisanü'l-Arab; c:5, s:647–652)]
Buna göre "nefs" sözcüğünün zamir olarak anlamı "kendi, zatı" demektir. Nitekim sözcüğün Kadim Arapçada ediplerce bu anlamda kullanılmış olduğunun klâsik metinlerde yüzlerce örneği mevcuttur.
"Nefs" denilince her şeyden önce "insan" hatıra gelirse de, Allah'ın yarattığı her canlı varlık bir "nefs"tir. Yani her canlının bir "kendisi, zatı, kimliği" vardır ve buna "nefs" denir.
Lisanü'l-Arab'ta genişçe açıklandığına göre, belirli alâkalardan dolayı bu sözcük mecaz olarak "ruh [can]", "nefes", "kan", "benlik [ego]", "kalp [zihin]", "iç", "büyüklük", "yücelik" anlamlarında da kullanılmaktadır. Meselâ "can", "kan" ve "nefes"in [teneffüs edilen havanın]" da "nfs" sözcüğüyle ifade edilmesinin sebebi "lazımiyet" alâkasından dolayıdır.
Çoğulu "nüfus" ve "enfüs" kalıplarıyla ifade edilen "nefs" sözcüğü, Kur'an'da tekil ve çoğul formlarıyla 295 yerde geçmiş ve hem Allah için hem de diğer canlılar için kullanılmıştır.
"Nefs" sözcüğü Allah için kullanıldığında, sözcüğün yukarıda verdiğimiz tanımının kapsadığı özelliklerin hepsini içerir. Yani Allah'ın zatî ve subutî sıfatlarının tamamını ifade etmiş olur.
"Nefs" Sözcüğü, Maide 116, Âl-i Imran 28, 30, En'âm 12, 54 ve Ta Ha 41'de Allah İçin kullanılmıştır.
"Nefs" Sözcüğü, Şems 7, 8, Bakara 233, Enbiya 35, Ankebut 57, İbrahim 22, Yunus; 15,16'da tüm Canlılar İçin Kullanılmıştır.
Aşağıdaki ayette ise, "nefs" sözcüğünün müfaale babından olan "yetenâfesü" ve "elmütenâfisûn" şeklindeki türevleri, işteşlik anlamıyla "kendileşme, kimlik kazanma yarışı" manasındadır:
–Artık yarışanlar, işte bunda yarışmalıdırlar.–
(Mutaaffifin/ )
"Nefs" Sözcüğünün Mecaz Olarak Kullanıldığı Ayetler:
15-21Kur'ân'ı dinlememek için saklananların, kaçanların durumunu, gerçeği örtbas etmenin-cehaletin gidişini, aydınlığın- reşitliğin gelişini kanıt gösteririm ki
Nefesleşen Sabah
(Tekvir/ 18)
Bu ayette "nefs" sözcüğünden türemiş olan "teneffese" fiili kullanılmıştır. Bu fiilin anlamı "nefes aldı" demektir ki, bu da insanın solunum sürecinde alıp verdiği havayı ifade etmektedir. Nefes [soluk alıp verme] insanın olmazsa olmaz bir parçası olduğundan mecaz olarak kullanılmıştır. Diğer taraftan, "kan" da insanın olmazsa olmazlarından biri olduğu için, doğum kanamasına da "nifas" denir. Bu sözcük "nefs" sözcüğünün farklı bir kalıbıdır.
93Ve Allah'a karşı yalan uydurandan yahut kendisine hiçbir şey vahyolunmadığı hâlde "Bana vahyolundu" diyenden ve "Allah'ın indirdiği gibi ben de indireceğim" diyenden daha yanlış; kendi zararlarına iş yapan kim olabilir? Şirk koşarak yanlış; kendi zararlarına iş yapan o kimseleri ölümün şiddetleri içindeyken, görevli güçler de onlara ellerini uzatmış, "Canlarınızı çıkarın. Bugün, Allah'a karşı gerçek dışı şeyler söylediğinizden ve O'nun âyetlerine karşı böbürlenmenizden dolayı alçaltıcı bir azapla cezalandırılacaksınız" derlerken bir görsen!
(En'âm/ 93)
Bu ayetteki "nefs"in çoğulu olan "enfüs" sözcüğü, mecazen "canlar" anlamında kullanılmıştır.
"Nefs" sözcüğünün Arapçası ve Kur'an'cası bu olmasına rağmen, Yunan felsefe metinlerinin Arapçaya çevrilmesinden sonra "nefs" konusunda çeşitli düşünceler ileri sürülmeye başlanmış ve bu etkiyle "nefs" sözcüğü Arapçadaki ve Kur'an'daki anlamlarından uzaklaşıp Yunancalaşmıştır.
"Nefs" anlayışı, özellikle İbn Sina, Gazalî, İbnü'l-Arabî ve er-Râzî gibi düşünürlerce farklı biçimlerde yorumlanarak hakkında "İlmü'n-Nefs [Nefs bilimi]" adıyla bir ilim dalı oluşturulmuştur. Bu süreçte Yunan felsefesine uygun bir "nefs" anlayışı, hemen hemen tüm kelâmcılar, mutasavvıflar ve filozoflarca benimsenmiştir.