Elli birinci ayetin orijinalindeki النّسيان[nisyân] sözcüğü, "unutmak" olarak meşhurlaşmıştır. Sözcüğün esas anlamı, " ضدّ الذّكر والحفظ zıddu'z-zikri ve'l hıfz [söylememek, anmamak ve akılda tutmamak]"tır. Buna göre nisyân, "bile bile terk etmeyi, değer vermemeyi, umursamamayı" ifade eder. "Hatırlamamak, unutmak" kavramları da bu sözcükle ifade edilmekle beraber, Kur'ân'daki bütün nisyân sözcükleri için daima "umursamamak, ağza almamak" anlamı da itibara alınmalıdır. [ (Lisanü'l Arab, "nisyan" mad. )] Çünkü nisyân sözcüğü burada Allah'a da izafe edilmiştir, Allah ise unutmaz.
Hatırlamamak, unutmak bir mazerettir ama umursamamak bir suçtur. Kehf/60'da, genç arkadaşının Mûsâ peygambere "Hût'u unuttum" demesi veya hapishâne arkadaşının Yûsuf peygamberi unutması normal bir unutma, hatırlamama değil, umursamamak, önemsememek, bile bile terk etmektir.
51. âyette nisyân sözcüğünün Allah'a izafesi sûretiyle müşâkele sanatı yapılmıştır. Târık sûresi'nde açıkladığımız bu sanata göre, Allah'a izafe edilen nisyân, yaşamlarında Allah'ı umursamamış olanlara Allah'ın ceza vereceği anlamına gelmektedir. Kur'ân'da müşâkele sanatının nisyân sözcüğü ile yapılışına birçok örnek gösterilebilir: Tevbe/67,Tâ-Hâ/126, Câsiye/34, 35.